Tijdens een training zag ik het gebeuren: een spreker werd onweerstaanbaar aangetrokken door het zwarte vlak dat achter haar te zien was. Zij had er voor gekozen om bij haar presentatie geen PowerPoint te gebruiken. Het beeld achter haar was dat van de beamer die op zwart stond.

De deelnemer stond half naar het publiek gedraaid en half naar het scherm achter zich. Terwijl ze aan het vertellen was, keek ze afgewisseld naar het scherm en naar het publiek.

Wat was hier aan de hand? Deze spreker was zo voorgeprogrammeerd om te presenteren met PowerPoint en was zo gewend om hier een prominente rol aan te geven, dat het voor haar eigenlijk niet meer mogelijk was om het zonder te doen. Als vanzelf ging haar blik steeds naar het scherm achter haar, terwijl daar niets op te zien was.

Een mooi voorbeeld van hoe dwingend PowerPoint kan zijn. Steeds weer zie ik sprekers, die naar het scherm kijken, terwijl ze aan het praten zijn. Daarmee maken ze de slides belangrijk, in plaats van zichzelf. Terwijl het juist andersom zou moeten zijn.

Wat vaak een verademing is, is een presentatie zonder PowerPoint. Geen afleiding voor het publiek, geen afleiding voor de spreker. Alles is volledig gericht op het verhaal dat de presentator aan het vertellen is. Zoals het hoort.

Dus dan maar geen PowerPoint (of Prezi, of andere hulpmiddelen) gebruiken? Dat hoeft ook weer niet. Het kan veel toevoegen. Afbeeldingen kunnen een verhaal illustreren. Een (korte) video kan een argument soms beter overbrengen dan de spreker zelf. En een PowerPoint kan houvast bieden, voor zowel de spreker als het publiek.

Maar wees je wel bewust van de dwingende kracht van PowerPoint. Zorg dat jij in het middelpunt staat. En kijk niet naar het scherm, maar naar je publiek.